Weer paar dagen gemist maar een hoop ervaring.

Deze week konden we weer aan de slag want iedereen was weer beter gelukkig. Maandag gingen we dus met volle moet naar het ziekenhuis. We mochten super veel doen. we mochten zelfs bloedprikken maar dat vind ik nog een beetje eng. Na heel veel obseveren vroegen ze of ik het wilde doen. al mijn moet bij elkaar geraapt en met mijn gedachten IK GA HET DOEN gingen we naar de cliënt. Helaas was er een fout gemaakt en mochten we niet meer prikken dus geen bloedprikken voor mij die dag. Wel mochten we de medicijnen en infusen klaar maken. de volgende dag was bijna het zelfde als die daar voor. We zijn helemaal op ons plek en hebben door wanneer iets moet gebeuren de mensen leren we ook steeds beter kennen. Woensdag liep alles anders. We gingen naar het werk en pakte alles op wat er moest gebeuren we waren net de kinderkamer van nieuwe lakens aan het voorzien tot dat Joyca en Christel met betraande gezicht aan kwamen. We wisten niet wat er aan de hand was en het personeel wilde dat we verder gingen met bedden opmaken. Toen we buiten stonden vertelde ze dat er een man was opgesloten in de kamer die waarschijnlijk embola had. Dit hadden ze verzwegen . een dag daar voor lag de man er ook al en toen zijn ze in contact gekomen met de man. Wij moesten ondertussen door werken. toen we met de dokters visite bezig waren kwamen ze weer binnen ze vertelde dat we hier zo snel mogelijk weg moesten. Toen we vertelde dat we weg moesten waren ze beledigt. Het was tenslotte niet op onze afdeling. Toen we buiten stonden werden we door de pastoor toe gesproken dat we weer veilig en gezond naar nederland konden. Dus we gaan gewoon gezond terug ( ghanese denken als je bid je het niet krijg, dus bij embola moet je bidden want dan krijg je het niet). Marleen kwam beschermende pakken brengen die de bij Desire hebben in het ziekenhuis. Ons ziekenhuis had namelijk niks waarom zou je dat tenslotte dragen als je maar genoeg bid. Marleen en Desire legde uit hoe je het aan moest doen helaas werd het totaal niet serieus genomen. Toen we thuis waren was er lichte paniek moesten we nu al naar nederland? Wat gebeurt er al het wel embola was. Waarom nemen ze het niet serieus ga zo maar door………………..
Na dat de ouders waren in gelicht en geschrokken natuurlijk werd er besloten om 3 dagen geen stage te lopen tot de uitslag. Weer geen stage dus. We bedachten om die tijd goed te besteden voor opdrachten buiten het ziekenhuis.
de volgende dag wilde we naar Maranatha gaan waar Chantal stage loopt. We moesten nog een activiteit doen namelijk. Toen iedereen uit bed was kregen we een bericht dat de school al uit was het was toen 10 uur en de school begint om 8(ECHT Ghana) . we besloten toch te gaan maar dan om lekker daar te eten.
De volgende dag gingen we gelijk mee met Chantal naar het schooltje. Echt heerlijk zo in de ochtend op een boot naar een eiland. Bij de school aangekomen kon je niet echt zien dat het een school was. De klaslokalen waren gemaakt van bladeren in elkaar gevlochten. Overal in de klas zag je geiten keutels en alles was om gegooid. Ze begonnen met de openingen liederen heel leuk om te zien maar zo zielig dat de ouderen de jongeren hele tijd sloegen als ze maar een beetje beeweegde. Toen we naar de klas gingen kinderen van 3 tot 11 ligt aan het niveau van de kinderen werden we gelijk aangevallen. Alle kinderen wilde ons kroelen aan raken en dingen laten zien. Vooral de camera was populair.
De kinderen gingen eerst de klas op ruimen dat gingen met een hoop slagen. Toen dat klaar was ging iedereen de klaslokaal in. Iedereen wilde bij ons zitten en er was totaal geen orde. Dat kwam omdat er blanken voor de klas staan, de kinderen denken die slaan ons toch niet. na een hoop kabaal en slaap door de kinderen was het opeens stil. Toen we omkeken was daar de juf van de klas. Iedereen deed opeens hun werk en durfde zich niet te verroeren. Na nog geen half uur denk ik ging de bel . het was pauzen dat betekend dat we overgooit werden door kinderen. Een docent kwam vertellen dat de school dicht ging en voetbal gingen spelen. Dat was dus de school dag. We bleven tot twaalf uur met de kinderen spelen die onze haren deden en ons als klim toestel gebruikte. Ze vonden vooral mijn zonnebril, camera en telefoon bijzonder. Na twaalf uur gingen we lunchen en daarna zouden we een eilanden tour gaan houden. we gingen met een gids en iemand de bestuurden van de boot naar twee eilanden de rum eiland en krokodillen eiland. Onderweg konden we lekker zonnen en vertelde ze van alles over wat er te zien was. Bij de rum eiland aangekomen vertelde ze dat dit de beste rum was van de wereld. We werden vriendelijk ontvangen door de chief. Hij vertelde hoe ze het maakte en lied van alles zien. Toen liepen we naar een tafel want je moest natuurlijk wel proeven. Er waren twee flessen die we moesten proeven. Eerst de witte gatverdammen ow wat was die vies. Toen hadden we echt geen zin meer in de tweede maar uit beleefdheid deden we het toch maar. Hij vertelde dat deze voor men power stond. Het was voor speciale gelegen heden en je moest het vooral samen met je geliefde drinken. Toen hij horde dat ik jarig was stond hij er op dat ik de grote fles kocht. Gelukkig was deze veel lekkerder dan de andere. Toen we weg gingen wilde hij graag met ons op de foto. We gingen met hem op de foto. Hoppa hij sloeg de armen om ons heen op een bijzondere manier eindigde een hand op mijn borst en de andere op die van chantal. Wat we ook deden hij eindigde continu daar dat leverde leuke foto’s op natuurlijk met onze gezichten. We stapte weer in de bood en gingen naar krokodil eiland nou dat was een ervaring zeg 4 krokodillen in een betonnen bak en wij maar denken dat je ze overal los kon zien. Na gezwommen te hebben hoorde we dat ze hier ook los zwemde gelukkig was er dus niks gebeurt. Toen gingen we terug naar huis van een waanzinnige dag .
Ik was enorm moe die dag maar ik moest natuurlijk tot twaalf uur opblijven want ik was jarig. Om 10 uur skypte rob want die was natuurlijk daar al jarig. Het was heel leuk om even weer bekende gezichten in het café te zien. Iedereen die mij feliciteerde terwijl ik hier nog niet jarig was. Om twaalf uur was het zo ver ik was jarig. De groep gaven mijn cadeaus uit Nederland van opa en oma en oma en natuurlijk van mijn ouders. Ik vond het super leuk en totaal niet verwacht. Na even nagepraat te hebben kreeg ik opeens een fles water over mijn heen . dat was heel fijn want mijn haar was net droog. Iedereen besloot naar bed te gaan . ik liep in de gang bij mijn deur aangekomen kreeg ik opeens een zetje en de deur ging meteen op slot. Toen ik keek naar mijn bed zag ik dat heel mijn klamboe vo zat met ballonnen ik kon geen stuk bed meer zien. Toen ik weer geroepen werd liep ik naar buiten percy rende mij achterna met ballonnen gevuld met meel (dat schijnt normaal te zijn). helaas was ik ook helemaal doorweekt en plakte het enorm . ik ging gelijk onder de douche maar helaas geen water ze hadden ook aan alles gedacht. Gelukkig zetten ze wel het water weer aan .
De volgende dag gingen we eigenlijk zwemmen, dacht ik eindelijk af te zijn van herfst weer en regen regent het hier de hele dag. Mijn dag viel dus letterlijk in het water. Iedereen durfde niet op straat en waarschuwde ons tijdens het boodschappen doen dat we naar huis moesten. Toen ik thuis kwam stond de bestuurde van de boot voor de deur hij had een cadeautje gekocht voor mijn. Toen we binnen kwamen en in op mijn mobiel keek had ik een bericht met : het regent we kunnen niet komen. Viel mijn dag nog echt in het water ik gelijk bellen natuurlijk en ja hoor ze kwamen niet zeiden ze. Dat waren 3 van de 4 mensen die we hadden uitgenodigd. Na een half uur balen ging opeens de deur open. Yes ze waren er toch. In de avond zouden we eigenlijk uit gaan maar omdat alles hier alles zand is kon dat helaas niet. we besloten een soort drank spel te doen waar iedereen dingen moest uitbeelden. Het was echt super leuk toch nog een leuke verjaardag. De volgende dag had iedereen helaas een kater ook al wilden niet iedereen dat toe geven
Vrijdag kregen we trouwens te horen dat het geen embola was dus ik zit hier nog verlopig goed want wil nog niet naar huis.